گروه دانلود ستار

سؤال: آیا دانشمندان امروز موفّق شده اند «سلّول زنده» بسازند و اگر موفّق شده اند، آیا این موفّقیّت مى تواند مقدّمه ساختن یک بشر کامل در خارج از رحم مادر (که طریق طبیعى به وجود آمدن انسان است) بشود؟
اگر دانشمندان روزى بتوانند بشر کامل بسازند این موفّقیّت با این اصل که «حیات و زندگى همه زندگان در دست خداوند است» چگونه سازگار خواهد بود؟!
 
پاسخ: با وجود کوششها و تحقیقات دامنه دار و آزمایشهاى وسیعى که دانشمندان براى پى بردن به اسرار حیات و ساختن واحد زنده، یعنى «سلول» تاکنون به عمل آورده اند; هنوز اسرار حیات و دقایق «ساختمان سلّول» به درستى معلوم نگشته است.
وضع سلّولـ مخصوصاً از نظر وظایف خاصّ هر قسمت از سلّول ـ در به وجود آمدن و رشد حیات بسیار پیچیده و مرموز است و تا امروز این وظائف پیچیده به درستى آشکار نشده است.
دانشمندان با همه این کوششها تاکنون موفّق به ساختن سلّول زنده نشده اند; ولى نظر به پیشرفتهایى که در زیست شناسى هر روز به عمل مى آید، ساختن سلّول زنده را کار محال و غیر ممکنى نمى دانند و هم اکنون با تمام نیرو مى کوشند تا به این هدف نائل شوند.
ساختن انسان در خارج رحم از طریق پرورش دادن سلول زنده اى که به دست بشر ساخته شده، از نظر علمى چنان پیچیده و مشکل است که اظهار نظر درباره امکان آن از نظر دانشمندان ارزش علمى ندارد; ساختن یک انسان موقوف بر این است که اوّل بتوانند «اسپر ماتوزوئید» و «اوول» را که دو سلّول اصلى تشکیل دهنده یک انسان هستند بطور مصنوعى بسازند; در حالى که این دو، سلّولهاى ساده اى نیستند و نظر به تشکیلات خاص و بسیار پیچیده «ژنها و کروموزومها» که در این سلّول وجود دارند و صفات و خلق و خوى انسانیّت و به اصطلاح امتیازات یک انسان بر جانداران دیگر، بطور وراثت در آنها مکنون است، ساختن اسپرماتوزوئید و اوول تقریباً غیر ممکن به نظر مى رسد; زیرا ساختن یک سلول زنده ساده غیر از ساختن سلّولى است که ده ها امتیازات بدنى و روحى یک انسان را در خود داشته باشد و پس از تکامل، یک انسان عادّى بشود!
بنابراین، جواب این سؤال که آیا بشر تاکنون موفّق به ساختن سلّول زنده شده، فعلا منفى است.
ولى در هر حال، آنچه مهّم است این است که اگر فرضاً دانشمندان روزى بتوانند «نطفه انسان» را بطور مصنوعى بسازند و از آن انسان کاملى به وجود آورند، تازه این کار اصلا منافاتى با این اصل که «حیات در دست خداوند است» نخواهد داشت.
توضیح این که: منظور از جمله «حیات در دست خداوند است» این است که «حیات» یک پدیده غیر مادّى و نمود خاصّى از هستى است که هستى خود را مانند همه موجودات مادّى و غیر مادّى جهان از خداوند مى گیرد; خداوند است که در جهان هستى نمودى به صورت «حیات» پدید مى آورد.
آفرینش حیات مخصوص خداوند است، چنان که خلق هر موجود مادّى و غیرمادّى دیگر هم به دست خداوند است، همان طور که هیچ دانشمندى نمى تواند به یک قطعه از مادّه هستى ببخشد نمى تواند به حیات هم هستى ببخشد، پس در هر کجا که «حیاتى» هست آن حیات را خدا داده و او آفریده است و معناى مخصوص بودن حیات به خداوند جز این نیست.
روى این حساب، اگر دانشمندان روزى سلّول زنده بسازند کارى جز فراهم نمودن مقدّمات پیدایش حیات در آن سلول نکرده اند; آنها مواد معیّنى را به نسبتى خاص و در شرایط خاصّى ترکیب مى کنند و مى بینند «حیات» به آنها قدم گذاشت; امّااین خاصیّت را چه کسى به آن مواد بخشیده است؟ مسلّماً کسى جز خدا نخواهد بود.
بدین ترتیب، اگر انسانى هم ساخته شود، حیات خود را در تمام مراحل هستى از خدا مى گیرد و در هر حال آنچه که به دست دانشمندان آماده شده، جز فراهم شدن شرایط براى پیدایش حیات از طرف خدا نبوده است.
به عبارت دیگر: ایجاد سلّول زنده به وسیله دانشمندان (اگر فرضاً در آینده چنین چیزى عملى شود) شبیه به مونتاژ کردن قطعات مختلف اتومبیلهایى است که از خارج وارد مى گردد. بدیهى است سازنده این اتومبیلها مونتاژگران نیستند، بلکه آنها هستند که قطعات آن را با کیفیّت مخصوص ساخته و پرداخته اند. (دقّت کنید).

سؤال: اگر پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) و سایر پیامبران معصوم از گناه هستند، پس مقصود از آمرزیدن گناه پیامبر در این آیه «اِنّا فَتَحنا لَکَ فَتْحاً مُبیناً* لِیَغفِرَ لَکَ اللّهُ ما تَقَدَّمَ مِنْ ذَنبِکَ وَ ما تَأَخّرَ وَ یُتِمَّ نِعْمَتَهُ عَلَیکَ وَ یَهدِیَکَ صِراطاً مُستَقیماً; ما براى تو پیروزى آشکارى فراهم ساختیم تا خداوند گناهان گذشته و آینده اى را که به تو نسبت مى دادند ببخشد (و حقّانیت تو را ثابت نموده) و نعمتش را بر تو تمام کند و به راه راست هدایتت فرماید!»(1) چیست؟
 
پاسخ: نخست باید توجّه داشت که پایه گذاران نهضتها و مردان انقلابى که بر خلاف مسیر افکار عمومى گام برمى دارند و مى خواهند جامعه منحط و آلوده را با برنامه هاى مترقّیانه خود اصلاح کنند، در نخستین قدم با یک رشته مخالفتها و دروغها و نسبتهاى ناروا و تهمتهاى بى اساس روبه رو مى شوند. تهمت زدن یکى از حربه هاى رایج در جامعه هاى عقب افتاده است که رجال و شخصیتهاى بارز خود را- بر اثر کوتاهى فکر و کمى ظرفیّت - آماج تیرهاى زهرآگین تهمتها و نسبتهاى ناروا قرار مى دهند.
پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) نیز از این قاعده مستثنا نبوده، آن حضرت نیز با مخالفت قریش و تهمتهاى بى اساس آنان روبه رو گردید. کسى که تا دیروز امین و راستگو و پرهیزکار قریش بود، از روزى که با افکار پست آنها مخالفت نمود و مردم را به خداپرستى دعوت کرد به سحر و کهانت، به جنون و افترا بر خدا متّهم گردید و قرآن این تهمتها را از آنان نقل کرده، بطور مسلّم این گونه نسبتها اگر در حقّ عدّه اى مؤثّر نباشد، درباره عدّه اى ساده لوح و کم ظرفیت باعث شکّ و تردید در صدق گفتار و ادّعاى پیامبر مى باشد و به راستى یک دسته از مردم براى مدّتى در شکّ و تردید و دودلى نسبت به این تهمتها به سر مى بردند.
در چنین شرایطى چگونه ممکن است این تهمتها را از بین برد تا سیماى حقیقت از لابه لاى این اوهام آشکار شود.
راه اساسى یکى است و آن این است که مرد مبارز و ترقى خواه، مردى که مکتب و فکر و ایده اجتماعى دارد، اگر پیروز شد و محصول نتیجه کار خود را نشان داد و مردم به چشم خود فواید و منافع آن را دیدند، تهمتها و نسبتها نقش بر آب شده و جاى آن تهمتها را یک سلسله القاب زیبا که حاکى از عظمت و قدرت و معنویّت است مى گیرد; در غیر این صورت، چه بسا این تهمتها در اذهان بعضى تا مدّتى باقى مانده و درباره عدّه اى کارگر و مؤثر افتد.
عین این مطلب را درباره پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) مى توان گفت: او با یک برنامه مترقّیانه، با یک سلسله قوانین تابناک که به نفع توده و به ضرر دستگاه حاکمه بود، قدم به صحنه مبارزه گذارد. او در این صحنه، از پیروزیها و موفقیتهاى آینده خود خبر مى داد و در پرتو عنایات خداوند و بر اثر استقامت و پایدارى خود و پیروان با وفایش بر تمام مشکلات پیروز آمد و کار به جایى رسید که پایگاه شرک و مرکز پیدایش این نسبتها به تسخیر مسلمانان درآمد و مکّه به عنوان یک پیروزى درخشان فتح گردید.
این پیروزى که سبب شد قریش با تمام قدرتهاى خود تحت سیطره و در قبضه اسلام درآیند، نتیجه بزرگترى را در بر داشت و آن این که چون این مرد مبارز در این صحنه پیروز گردید و نتیجه و محصول عالى خود را نشان داد و انقلاب معنوى خود را به ثمر رسانید، در پرتو این پیروزى دهان دروغ پردازان و تهمت زنان بسته شد. دیگر در پرتو این پیروزى چشمگیر نمى توان او را مجنون و دیوانه و یا ساحر و کاهن خواند; زیرا شخصى که داراى نقایص فکرى و روحى باشد، نمى تواند چنین انقلابى بکند.
بنابراین مراد از «ذنب» در آیه، همان تهمتهاى نارواست که تا پیش از فتح مکّه در دل ساده لوحان قریش وجود داشت و این پیروزى، تمام آن نسبتها را باطل کرد و دامن مقدّس این منجى جهان را از آنها پاک ساخت. بدیهى است اگر وضع به همان صورت پیش از فتح مکّه باقى مى ماند و پیامبر(صلى الله علیه وآله) در صحنه مبارزه پیشرفت نمى کرد، تهمتها نیز ادامه مى یافت.
گواه بر این تفسیر دو چیز است:
1ـ صریح آیه این است که ما فتح مکّه را به وجود آوردیم تا در پرتو آن گناهان تو بخشیده شود.
اگر منظور از آمرزش گناه، همان باطل کردن تهمتها و نسبتهاى ناروا باشدـ بطورى که تفصیل آن را بیان کردیم ـ ارتباط این دو مطلب «فتح مکه» و «بخشیده شدن گناهان» صحیح و روشن خواهد بود; زیرا این دو پیروزى دهان مردم را نسبت به تکرار تهمتها بست; دیگر کسى او را متّهم نخواهد نمود; و اگر مقصود همان گناهان شرعى و نافرمانیها باشد، راه آمرزیده شدن این گونه گناهان همان استغفار و توبه است نه یک فتح نظامى و پیروزى ظاهرى.
2ـ مفادّ روشن آیه این است که فتح و پیروزى، موجبات بخشوده شدن گناهان گذشته و آینده را به وجورد آورد و این جمله در صورتى مى تواند معناى صحیح داشته باشد که منظور همان تهمتها و نسبتهاى ناروا باشد، یعنى این پیروزى بزرگ اجتماعى سبب شد که تهمتهاى گذشته از میان برود و در آینده نیز کسى از این تهمتها نزند، ولى اگر مراد همان گناه شرعى باشد، بخشیده شدن گناهان آینده مفهوم صحیحى نخواهد داشت.

1. سوره فتح، آیه 1 و 2.